Bobke gaat sneeuwwandelen in Oostenrijk

25 februari 2017  -  09.20 uur

In de IC - trein Amsterdam - Basel. Binnen een uurtje zullen we aankomen in Düsseldorf alwaar we een eerste keer zullen overstappen. De reis gaat naar Goldegg in Oostenrijk. Goldegg im Pongau is een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Salzburger Land, en maakt deel uit van het district Sankt Johann im Pongau. Goldegg telt 2216 inwoners.

Vanmorgen om 6 uur ben ik met de auto naar Arnhem vertrokken. Onder het station van Arnhem zou een grote parking zijn waar ik mijn auto een week zou kunnen achterlaten. De weg er naartoe was heel rustig. Het was heerlijk om de zon te zien opkomen en de temperatuur op het dashbord te zien stijgen. Wanneer het dan 2° en 8 uur geworden was , ben ik aan het station aangekomen. Dankzij de hulp van een plaatselijke buschauffeur en het rustige verkeer, ben ik na even rondrijden en na een niet al te legaal maneuver, de parking kunnen inrijden. Om 08u30 hadden we met de groep afgesproken op het perron en bleek dat ik weer de enige Belg was. Het komt helemaal goed met een zachte "g". 

16.24 uur

We zijn net op de voorlaatste trein gestapt. De vorige en tevens tweede rit, was de langste. 5 uur hebben we over de sporen gegleden. De tijd ging echter vrij vlot voorbij. Een beetje slapen, wat lezen, eens naar de bar wandelen om een heerlijk kopje thee te gaan halen en vooral genieten van het voorbijrazende landschap dat met de tijd minder en minder vlak werd, doch nog steeds helemaal groen...

17.00 uur

Net de eerste bergen en de bijhorende sneeuw gespot!

23.00 uur

De sneeuw die we enkele uren geleden zagen was op de bergtoppen een heel einde de verte in.

Toen we omstreeks 19 uur in het laatste treinstation aan kwamen, lag er geen sneeuw. Aan het station stond er ons een bus op te wachten die ons een half uurtje later aan het hotel afzette. De weg ernaartoe was stijgend en gelukkig, hoe hoger we klommen, hoe meer sneeuw er langs de kant van de weg toch te zien was. 

We zullen moeten wachten op het daglicht van morgen om echt te weten waar we voorstaan. 

26 februari 2017  -  22.05 uur

We hebben de eerste wandeldag en tevens de sneeuwschoendoop overleefd! 

Vanmorgen vroeg uit de veren om vast te stellen dat er niet al te veel sneeuw lag...maar het zicht vanuit de kamer was prachtig...

Na een zeer uitgebreid ontbijt en het maken van ons eigen lunchpakket, zijn we vertrokken. Vermits er aan het hotel bijna geen sneeuw lag, zijn we vertrokken met de sneeuwschoenen en wandelstokken stevig vastgegespt op de rugzak. Na een eindje stijgend wandelen, was het dan eindelijk zover, dè sneeuwschoendoop!. Als dit nu zou tegenvallen, zou de reis nog wel eens heel lang kunnen duren. Maar, niets was minder waar. Het was veel gemakkelijker dan het leek en het was nog heel fijn ook.

We zijn dan verder gewandeld naar de Hirtenkapelle. Dit lieflijk kapelletje staat op een hoogte van 1384m. Het werd in 1999 op deze bijzondere plaats gebouwd en het is het hele jaar door een populaire bestemming van Goldegger wandelaars.

Hier heb ik ook mijn eerste geocache op Oostenrijkse bodem gevonden!

Het uitzicht was er schitterend. We hebben er dan ook onze lunch genuttigd en verder genoten van de omgeving en de stilte. 

Ook al moesten we soms wel even door het gras ploeteren, tegen het einde van de wandeling waren de sneeuwschoenen gewoon een verlengde van je schoenen geworden. En het is niet omdat het nog groen is in plaats van het wit dat het niet mooi hoeft te zijn zoals dit mooie baardmos.

Na 11 km, heel mooi voor een inloopwandeldag, zijn we veilig en wel weer in het hotel aangekomen.

Aangezien het nog maar 15.00 uur  was, ben ik er nog even alleen op uitgetrokken en heb ik nog twee geocaches kunnen strikken.

Het was een zeer geslaagde eerste dag en de toon is hopelijk gezet voor de rest van de week!  

27 februari 2017  -  18.30 uur

Net een heerlijke douche genomen na een fantastische dag. 

Vanmorgen, helemaal gepakt en gezakt....

hebben we de bus genomen naar het skistation Alpendorf, naar de Geisterberg. Daar was natuurlijk te merken dat het krokusvakantie was.

Er waren een massa mensen die amper normaal konden stappen aangezien ze skischoenen droegen. Het was dus een hele poos aanschuiven aan de gondels die ons tot op 1500m hoogte zouden brengen. We hadden heel wat bekijks met onze sneeuwschoenen op onze rugzak gebonden en gewone wandelschoenen aan onze voeten. Eenmaal op 1500m lag er sneeuw in overvloed en konden we dus onmiddellijk onze sneeuwschoenen aantrekken. De reisbegeleidster had een tocht uitgestippeld, doch aangezien het de eerste keer was dat ze daar ook was, liep het een beetje fout. Op de plaats waar zij een doorgang verwacht had, was er geen en dus werd het even improviseren.

We hebben 9km rond de skipiste gewandeld en het was geweldig. Super steil op sommige momenten, we liepen dan zelfs langs de kant van een skipiste omhoog. Je zag de skiërs dan denken: "Die zijn gek!". Maar het was heerlijk.

We zijn dan zo op die manier tot op het hoogste station gewandeld om dan op een bankje in de heerlijke zon een warme choco te drinken. Het was dan ook schitterend weer.

Veel zon, af en toe wat bewolking en een duidelijke "föhnwind".  Een föhn is een warme droge wind die vaak aan de noordzijde van de Alpen waait. De benaming is afgeleid uit het Latijnse "favonius" (warme wind) en het gotische fôhn (vuur). In de Alpen is het een normaal verschijnsel, maar föhnwinden waaien ook op veel andere plaatsen in de wereld, soms onder andere benamingen. Deze wind gaf de wolken in de verte boven de bergtoppen een wel hele speciale vorm.

Tijdens de afdaling hebben we ons bij wijze van spreken gedragen als echte hindes. Prachtige stukken onaangeroerde pakken sneeuw tussen wat dennebomen, gaven de aanleiding om als jonge veulens naar beneden te lopen, springen, glijden, benoem het zoals je wil.

Het was best wel vermoeiend maar een fantastische ervaring. Om 16.15 uur sloot de gondellift en die moesten we zeker halen. Skiërs die deze gondel misten, konden nog gemakkelijk naar beneden skiën, maar met onze sneeuwschoentjes was dit toch een beetje te veel van het goede geweest. 

Resultaat van wandeldag 2!

28 februari 2017  -  21.45 uur

Moe maar voldaan van alweer onze derde wandeling. We zijn jammer genoeg al halfweg de vakantie.

Vanmorgen hebben we opnieuw de skibus genomen, doch ditmaal niet tot aan de gondellift, maar enkele stops eerder tot in Mitterstein. We begonnen daar onmiddellijk met een pittige klim en de toon was gezet.

We zijn over berg en door dal gewandeld tot bij het "Schloss" van Goldegg. Het kasteel van Goldegg ligt op een klif aan de noordelijke oever van het meer Goldegg.

 De timing van de bouw van het eerste kasteel is onduidelijk.Op 19 september 1400 overleed Haug Goldegg als de laatste van zijn familie. Hij had twee jaar eerder het grootste deel van zijn bezittingen verkocht aan aartsbisschop Gregor Schenk von Osterwitz, waaronder ook het kasteel.

 Na een ingrijpende renovatie werd het kasteel in 1981 omgevormd tot een seminarie en cultureel centrum. Er huist tevens een schilderacademie en een café. In dat café hebben we dan ook onze lunchpauze genoten. Ik heb een heerlijke warme tomatensoep gedronken, terwijl mijn reisgenoten het allemaal bij een apfelstrudel hielden.

Nadien zijn we verder gewandeld tot in Sankt Veit. Op het einde van de wandeling hadden we jammer genoeg heel wat stukken zonder sneeuw waardoor de sneeuwschoenen verschillende keren weer aan de rugzak gehangen moesten worden.

In Sankt Veit  waren er net een soort carnavalsfeesten aan de gang. Het was heel kleinschalig, maar het zag er heel gezellig uit.

Ze hadden op het marktplein zelf een soort curlingbaan met sneeuw aangelegd en de spelers waren bijna allemaal verkleed. Het zag er best wel grappig uit.

Het was soms wel moeilijk uit te maken...is dit nu carnaval of is het echt...?

Met een beetje geluk mochten we in Sankt Veit de skibus weer op om terug naar ons hotel gebracht te worden. Volgens de chauffeur mochten enkel skiërs de bus nemen en dan enkel vanaf het skistation waar we gisteren geweest waren. Gelukkig was de overredingskracht van onze reisbegeleidster groot genoeg en konden we toch de bus op...op weg naar een warme en welverdiende douche! 

Wandelroute dag 3!

1 maart 2017  -  07.40 uur

Het gebeurt niet vaak dat ik 's morgens al nieuws heb, maar vandaag wel. Bij het openen van de gordijnen werd ik aangenaam verrast door de vele sneeuw die er de voorbije nacht gevallen was. De lucht ziet er ook heel "sneeuw" uit, dus ik vermoed dat het daar niet bij zal blijven. Dat belooft, aangezien we vandaag een wandeling op 1800m voorzien hebben. Tot straks!

1 maart 2017  -  22.00 uur

De mooiste dag van de week tot dusver achter de rug...

Vanmorgen zijn we zoals gewoonlijk met de bus vertrokken naar een skigebied genaamd Grossarl. Hier was het al veel rustiger dan in het vorige skigebied. Dit had misschien ook wel wat met het weer te maken. Zoals ik vanmorgen al geschreven had, was er tijdens de nacht een pak sneeuw gevallen en het was ook nog heel grijs en bewolkt.

Met de gondel zijn we tot op 1300m hoogte gegaan en vandaar te voet verder de hoogte in.

Het was een prachtig gebied. We hebben nog heel even sneeuw gehad, maar iets na de middag begon het weer op te klaren en kregen we een prachtige zonnige namiddag. Dit in combinatie met het gebied en de verse sneeuw, maakte dit tot de mooiste dag van de week tot dusver. 

Onze prachtige wandelroute van dag 4!

  2 maart 2017  -  22.04 uur  

De voorlaatste dag van de reis is alweer achter de rug. Morgen hebben we nog een laatste wandeldag. Vandaag was eerlijk gezegd de minste dag. 

We werden vanmorgen met een taxibusje tot aan het skistation van het dorpje Dienten gebracht. Met de stoeltjeslift zijn we tot aan het middenstation gegaan en van daaruit zijn we naar de top van de kam gewandeld. Onderweg kregen we nog te maken met een boze Oostenrijker omdat we langs de skilift wandelden. Blijkbaar is dit verboden en moet je langs de skipiste lopen. Ik had de indruk dat hij het gewoon niet op sneeuwwandelaars in het algemeen had. Boven op de kam was dit euvel snel vergeten omdat we overspoeld werden met de pracht van de omgeving.

Ik heb daar nog enkele mooie foto's kunnen nemen, maar toen was het voorbij. Het is langzaam beginnen sneeuwen en nadat we onze lunch in een skihut genoten hadden, was het hek helemaal van de dam. Fototoestel en gps ver weg steken en zorgen dat alles droog blijft. Op zich had dit toch ook wel iets avontuurlijks. Zo hebben we niet alleen het mooie weer van de bergen gezien, maar hebben we ook de grillen meegemaakt. We zijn dan beginnen dalen en hoe lager we kwamen, hoe droger het weer werd. We hadden dan nog een uurtje vrije tijd in het dorpje Dienten zelf.

Ik ben dan maar op zoek gegaan naar nog enkele geocaches. Rond 16u hebben we de lijnbus weer terug genomen naar Goldegg, alwaar we nog een laatste klimmetje gedaan hebben, tot we uiteindelijk weer aan ons gezellig hotelletje aankwamen, waar Bobke heel tevreden was om zijn vriendje weer te mogen ontmoeten!

Vijfde wandeldag!

 4 maart 2017  -  10.18 uur  

Na een stressvolle overstap in Salzburg zitten we nu op de trein naar Frankfurt. De langste treinrit voor vandaag. Binnen vijf uurtjes stappen we nog één keer over om dan nog drie uur te treinen tot in Arnhem. De reis zit er dus zo goed als op. 

Gisteren hadden we nog een prachtige dag. Zowel wat de tocht als het weer betreft. We werden met de taxibus aan het hotel opgehaald en afgezet in een klein skigebied waar amper skiërs waren. Van daaruit zijn we weer omhooggegaan tot op een kam waar we een schitterend uitzicht hadden.

Omwille van het lawinegevaar, konden we hier niet verder en moesten we terugkeren.

Je kon op de berg voor ons de tekenen die wezen op lawinegevaar duidelijk zien. Kleine bolletjes sneeuw die verspreid lagen over de flank.

Dit is het prille begin van de mogelijkheid tot een lawine. Het was tijdens de hele reis al duidelijk dat onze reisbegeleidster niet het minste risico wilde nemen. Wat helemaal terecht is natuurlijk! Tijdens het afdalen, stelde ik ineens vast dat ik mijn muts niet meer had. Ik was al een handschoen verloren en nu dit... Ik ga in het vervolg alles moeten vastbinden met touwtjes. Gelukkig moesten we een stukje dezelfde weg terug en een opmerkzame reisgenoot vond mijn muts als bij wonder terug. Nadien hebben we volgens mij het hoogtepunt van onze reis bereikt. We hebben de beklimming gedaan van een zeer steile heuveltop en die was heel pittig. Het was om beurten op kop lopen want elke stap die je zette, zakte je een halve meter in de sneeuw en schoof je daarbij nog een heel stuk weer naar beneden. Zelfs met sneeuwschoenen...Het was loodzwaar, maar de beloning was dan in overeenstemming met de geleverde prestatie. Het was een prachtig 360° panorama met aan de ene zijde een prachtig uitzicht op de Hochkönig.

 De Hochkönig is een 2941 meter hoge berg en is daarmee de hoogste bergtop van de Berchtesgadener Alpen en is ook de naam van de omliggende bergketen. We hebben daar een half uur doorgebracht om te genieten van het uitzicht, de stilte en de zon en natuurlijk ook een beetje om te bekomen van de klim.

De afdaling was eigenlijk een verlenging van de beloning. Je waande je op de maan. Grote stappen naar beneden en bij elke stap schoof je nog een halve meter helemaal zonder enige inspanning vooruit.

De dag werd dan afgesloten met een heerlijke "heisse choco mit sahne" op een terrasje weer helemaal onderaan de berg. 

Laatste wandelroute!

Ik kan met zekerheid zeggen dat het sneeuwwandelen mij heel erg bevallen is en dat het zeker voor herhaling vatbaar is!